هنری که از عشق برخاسته است
تاریخ انتشار: ۱ شهریور ۱۴۰۰ | کد خبر: ۳۲۸۸۸۰۸۵
آشنایی من با حسین علیزاده به سالها قبل برمیگردد؛ تقریباً اوایل انقلاب بود، آن زمان آقای علیزاده پس از مدتها زندگی و اقامت در کشور آلمان به تازگی به ایران بازگشته بود. به یاد میآورم در یکی از همان روزها که در تهران بودم به همراه آقای شهرام ناظری به منزل یکی از دوستان رفتیم، هنرمند نقاشی به نام بهرام دبیری و آقای علیزاده هم درآنجا حضور داشت و این نقطه آغاز آشنایی ما بود و این دوستی و رفاقت ادامه داشت و همچنان دارد.
بیشتر بخوانید:
اخباری که در وبسایت منتشر نمیشوند!
از دیدگاه من حسین علیزاده هنرمندی متفاوت در موسیقی ایران است و این تفاوت به لحاظ ایده، تفکر، نوع نوازندگی و نگاهی است که به موسیقی دارد و این ویژگی ها او را متمایز از دیگر هنرمندان کرده است. علیزاده امروز در حالی پا در 70 سالگی میگذارد که نیم قرن زندگی خود را در موسیقی گذرانده است و در تمام این سالها در زمینه آموزش، آهنگسازی، کنسرت و روی صحنه بودن و تلاش در جهت یافتن صداها، ایدهها و موسیقی جدید زحمات بسیاری کشیده و درباره این نوع نگاه و تفکر باید اندیشید و احترام گذاشت.
در واقع بهتراست بگویم در تمام این سالها دغدغه فکری حسین علیزاده موسیقی بوده و هست و در این مدت زمان از نوشتن کتابهای آموزشی، موسیقی فیلم، موسیقیهای ارکسترال، همکاری با خوانندههای مختلف و در زمینههای مختلف تلاش بسیاری داشته و هدف از این کارها ایجاد تحولی فکری و علمی در موسیقی بوده است بویژه در موسیقیسازی تا از خواننده محوری فاصله بگیرد. مانند آنچه که در گروه هم آوایان شاهد هستیم. علیزاده هدف از راهاندازی این گروه را همنوایی خوانندهها عنوان کرد؛ مانند سازها که در کنار هم قرار میگیرند و این نگاه اتفاقی نو در موسیقی ایران بود.
حسین علیزاده طی سالها زندگی هنریاش آثار بسیار باارزشی خلق کرده که هر کدام سخنی تازه در موسیقی ایران است مانند آلبوم «شورانگیز» با خوانندگی شهرام ناظری یا «نینوا» دیگر اثر مانا و جاودان او «رازنو» که همچنان ماندگار و شنیدنی است یا دیگر آثار باارزش و ماندگاری که در موسیقی فیلم تولید کرده مانند «دلشدگان» که در خاطر مردم مانده است. من به هر یک از کارهای او به نوعی علاقه و دلبستگی دارم، چرا که هر کدام احوال متفاوتی با کارهای قبلیاش داشته و این موضوع بسیار ارزشمند است.
اگرچه سخن گفتن از نیم قرن زندگی استاد بزرگ موسیقی ایران، حسین علیزاده، به همین چند سطر خلاصه نمیشود، هنرمندی که از نگاه من یک استاد کامل در موسیقی ایران است به این دلیل که هر آنچه راجع به موسیقی ایرانی بوده و در زیرشاخه آن قرار گرفته را انجام داده، از آموزش نونهالان و نوجوانان تا ساختن آهنگ، یا حضور در صحنه به عنوان یک نوازنده و یا همکاری با خوانندههای مطرح ایران. ناگفته نماند دین بزرگی هم بر گردن بانوان خواننده دارد به این دلیل میگویم که محدودیتی که برای صدای بانوان است موجب شده کمتر فعالیت کنند اما ایجاد گروههای همخوانی بانوان از سوی حسین علیزاده فرصتی برای ارائه هنر این هنرمندان ایجاد کرد. نکته دیگر انجام برنامههای آموزشی و پژوهشی است و در کنار آن حضور دلگرم کننده او در هر مجمع مانند جشنوارههای مختلف. درواقع هر جایی که به وجود ایشان به لحاظ داوری یا راهنمایی و... نیاز بود دریغ نکرده و باید بگویم در مدت بیش از 40 سال که از انقلاب میگذرد هر حرکت درستی که در این مملکت در عرصه موسیقی انجام گرفته به نوعی رد پای حسین علیزاده وجود دارد و دیده میشود. امیدوارم که خداوند ایشان را سلامت بدارد و همچنان برکات موسیقی برای مردم کشورمان باشد، چرا که به وجود چنین هنرمندان بزرگی همچنان نیاز است، هنرمندی که بازمانده نسل طلایی موسیقی ایران است؛ بازمانده نسلی که استادان بزرگی در آن عصر زیستهاند همچون عبدالله خان دوامی، نورعلی برومند، سعید هرمزی، یوسف فروتن و تمام کسانی که آن زمان در مرکز حفظ و اشاعه موسیقی حضور داشتند و کار میکردند و حسین علیزاده، بازمانده همان نسلی است که به خاطر عشق به دنبال موسیقی رفت نه شهرت و مادیات؛ بزرگانی که بعضاً خانوادههایشان اهل موسیقی نبودند اما عاشق موسیقی بوده و هستند و خود را فرزند موسیقی میدانند و این به نظر من شانس هنر و مملکت ما است که چنین هنرمندان و استادان بزرگی در این سرزمین هستند و فعالیت میکنند.
منبع: ایران آنلاین
کلیدواژه: موسیقی ایران موسیقی ایران حسین علیزاده سال ها
درخواست حذف خبر:
«خبربان» یک خبرخوان هوشمند و خودکار است و این خبر را بهطور اتوماتیک از وبسایت ion.ir دریافت کردهاست، لذا منبع این خبر، وبسایت «ایران آنلاین» بوده و سایت «خبربان» مسئولیتی در قبال محتوای آن ندارد. چنانچه درخواست حذف این خبر را دارید، کد ۳۲۸۸۸۰۸۵ را به همراه موضوع به شماره ۱۰۰۰۱۵۷۰ پیامک فرمایید. لطفاً در صورتیکه در مورد این خبر، نظر یا سئوالی دارید، با منبع خبر (اینجا) ارتباط برقرار نمایید.
با استناد به ماده ۷۴ قانون تجارت الکترونیک مصوب ۱۳۸۲/۱۰/۱۷ مجلس شورای اسلامی و با عنایت به اینکه سایت «خبربان» مصداق بستر مبادلات الکترونیکی متنی، صوتی و تصویر است، مسئولیت نقض حقوق تصریح شده مولفان در قانون فوق از قبیل تکثیر، اجرا و توزیع و یا هر گونه محتوی خلاف قوانین کشور ایران بر عهده منبع خبر و کاربران است.
خبر بعدی:
تصاویر دیده نشده از محمدرضا شجریان
آفتابنیوز :
محمدرضا شجریان، خواننده محبوب و استاد آواز موسیقی اصیل ایران در سال ۱۳۱۹ در شهر مشهد در خانوادهای مذهبی متولد شد. پدرش قاری قرآن بود و صوت قرآن را از ۸ سالگی به محمدرضا که صدای خوشی داشت نیز آموخت.
شجریان با اولین معلم موسیقی خود در سال ۱۳۳۶ زمانی آشنا شد که برای تحصیل به دانشسرای مقدماتی مشهد وارد شد. وی دو سال بعد علاوه بر تلاوت قرآن، برای رادیو خراسان آوازهای بدون موسیقی را نیز اجرا کرد.
شجریان که پس از دریافت دیپلم از دانشسرای عالی، به استخدام آموزش و پرورش درآمده بود از سال ۴۶ پس از چند سال تدریس در دبستانهای مشهد به تهران منتقل شد. وی در تهران نزد اسماعیل مهرتاش درس آواز آموخت و همزمان خوشنویسی و نوازندگی سنتور را نیز پی گرفت.
اولین اجرا و ضبط صدای شجریان در پاییز سال ۴۶ در غالب برنامه «برگ سبز شماره ۲۱۶» از رادیو ایران پخش شد. اما او به دلیل اینکه پدرش میخواست نام «شجریانها» با قرائت قرآن شناخته شود، در برنامههای رادیویی خود را با نام «سیاوش بیدکانی» معرفی کرد. تا اینکه در سال ۱۳۵۰ پدرش به خوانندگی آواز توسط وی رضایت داد و شجریان با نام خود در رادیو و تلویزیون حاضر شد. او در سال ۱۳۵۰ با فرامرز پایور آشنا شد و آموزش سنتور و ردیف آوازی «صبا» را نزد وی آغاز کرد.
شجریان همزمان با هوشنگ ابتهاج، شاعر پرآوازه متخلص به «سایه» آشنا شده و به واسطه وی همکاری با برنامه «گلها» در رادیو را آغاز کرد. محمدرضا شجریان در این مدت در رادیو با بزرگان موسیقی نظیر احمد عبادی، حسن کسایی، جلیل شهناز، فرهنگ شریف و فرامرز پایور قطعات بسیاری را اجرا کرد.
شجریان آموزش سبک آوازی «طاهرزاده» را از سال ۱۳۵۱ نزد «نور علی خان برومند» آغاز کرد و در سال ۱۳۵۲ نیز با عبدالله دوامی آشنا شد و ردیف آوازی وی را آموخت. او در همان سال در کنار هنرمندان بی نظیر موسیقی سنتی ایران نظیر محمدرضا لطفی، حسین علیزاده، جلال ذوالفنون و ناصر فرهنگفر به عضویت مرکز حفظ و اشاعه موسیقی به سرپرستی داریوش صفوت پیوست.
سال ۱۳۵۴ شجریان به همراه محمرضا لطفی و ناصر فرهنگفر در «جشن هنر شیراز» کنسرت «راست پنجگاه» را اجرا کردند. محمدرضا شجریان که پیش از انقلاب سال ۵۷ رادیو ملی را مانند بسیاری دیگر از هم دورههای خود ترک کرد. وی به همراه محمدرضا لطفی و حمایت هوشنگ ابتهاج که او هم پس از رویداد تلخ میدان ژاله از کار در رادیو دست کشیده بود، کانون «چاووش» را بنیان گذاشت.
شجریان با کانون چاووش که اکثر اعضای آن از گروه شیدا و عارف بودند آثار بسیاری را خواند که تعداد زیادی از آنها محتوای انقلابی و ملی داشتند. «شب نورد» یا (برادر نوجوونه) از چاووش ۲ و «سپیده یا ایرانای سرای امید» و «ایرانی به سر کن خواب مستی» از چاووش۶، «همراه شو عزیز» و «ایران خورشیدی تابان دارد» از چاووش، از جمله این آثار هستند.
منبع: خبرگزاری ایلنا